മാധ്യമത്തിനു കഴിയാതെ പോയത് മാതൃഭൂമി ചെയ്യുമ്പോൾ

വാർത്താ മാധ്യമങ്ങളിൽ ഒരു ‘വഴിത്തിരിവാ’യി മാധ്യമം ദിനപത്രവും ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പും വന്നില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ ഇന്നത്തെ പല ദലിത്-ബഹുജൻ എഴുത്തുകാരും ബുദ്ധിജീവികളും ഒരുപക്ഷേ ഗർഭത്തിൽ വച്ചുതന്നെ അലസിപ്പോയിരുന്നേനേ. മാധ്യമത്തിൽ എഴുതി അറിയപ്പെട്ടപ്പോളാണ് അവർക്ക് മനോരമയും മാതൃഭൂമിയും മറ്റും അവസരം നൽകിയത്. എന്നാൽ മാധ്യമം ചെയ്യാതിരുന്ന ഒരു കാര്യം-വലിയ ഒരു കാര്യം- ചെയ്തുകൊണ്ട് മാതൃഭുമി ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പ് മലയാളത്തിലെ സകലമാന പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളെയും കടത്തിവെട്ടിയിരിക്കുന്നു. ‘മുഖ്യധാരാ മലയാളത്തിലെ ആദ്യ ദലിത് പംക്തി’ അവർ പുതിയ ലക്കം ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പിൽ (20009 ഒക്റ്റോബർ 4-10) ആ‍രംഭിച്ചിരിക്കുന്നു:‘നെഗ്രിട്യൂഡ്’.

ബുദ്ധിജീവിയും എഴുത്തുകാരനും ദലിത് ഐക്യസമിതി നേതാവും ആദിവാസിയുമായ കെ എം സലിംകുമാറാണ് പംക്തികാരൻ. ആദ്യ ലേഖനം ബി എസ് പിയെക്കുറിച്ചാണ്:‘പൂണൂൽ ബി എസ് പി’ എന്ന തലക്കെട്ടിൽ ബി എസ് പിയുടെ സമകാലികാവസ്ഥ വിമർശനവിധേയമാക്കുകയാണ് സലിംകുമാർ. ബി എസ് പിയെ സ്നേഹിക്കുന്നവർ ഈ വിമർശനങ്ങളെ പോസിറ്റീവായി എടുക്കുമെന്നാണ് സത്യാന്വേഷിക്കു തോന്നുന്നത്.

ഇൻഡ്യയിൽ ‘പയനിയർ’ എന്ന പ്രോ-ബീജേപ്പീ പത്രത്തിൽ മാത്രമാണ് ഒരു ദലിത് പംക്തിയുള്ളത്: ദലിത് ഡയറി. ചന്ദ്രഭാൻ പ്രസാദ് ആണ് അതെഴുതുന്നത്. താൻ എഴുതുന്ന ലേഖനം വ്യാകരണപ്പിശകുപോലും തിരുത്താതെ അവർ പ്രസിദ്ധീകരിക്കാറുണ്ട് എന്നാണ് പംക്തികാരൻ തന്നെ മുൻപൊരിക്കൽ വിശേഷിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളത്. കാഞ്ച ഐലയ്യയുടെ ഒരു പംക്തി ഹിന്ദുവിൽ ഉണ്ടായിരുന്നത് ഇപ്പോൾ ഇല്ല.(കാഞ്ച ദലിതനല്ല;ആന്ധ്രയിലെ കുറുബ എന്ന ഒ ബി സി സമുദായാംഗമാണ്)

ദലിത് ഡയറി പുസ്തകരൂപത്തിൽ ഇറങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. ഒരിക്കൽ മാതൃഭൂമി ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പുതന്നെ അതേക്കുറിച്ച് ഒരു റിവ്യൂ നൽകിയിരുന്നു.

എന്തുകൊണ്ടാണ് മാധ്യമം ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പിന് ഇതു കഴിയാതെ പോയത്? കമൽ‌റാം സജീവ് മാധ്യമത്തിൽ നിന്ന് മാതൃഭൂമിയിലേക്കു വന്നതിനു ശേഷമാണ് മാതൃഭൂമിയുടെ സവർണ യാഥാ‍സ്ഥിതിക മുഖം മാറിത്തുടങ്ങുന്നത്. [തികച്ചും ബിസിനസ് ആണതിന്റെ കാരണം. ഇന്ന് ഗൌരവമുള്ള പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങൾ വായിക്കുന്നവരായി ഉള്ളത് പഴയതും പുതിയതും ആയ നക്സലൈറ്റുകൾ , ദലിത് ആക്റ്റിവിസ്റ്റുകൾ , പരിസ്ഥിതിക്കാർ , ഇസ്ലാമിസ്റ്റുകൾ മുതലായവർ മാത്രമാണ്; അതും നാൽ‌പ്പതിനുമേൽ പ്രായമുള്ളവർ.-ഇക്കാര്യം തന്നെ മറ്റൊരു പോസ്റ്റിന്റെ വിഷയമാക്കുന്നുണ്ട്. അതുകൊണ്ട് കമന്റുന്നവർ ഇതിൽ തൂങ്ങരുത്). മാധ്യമം പത്രവും ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പും ദലിതർക്കും മറ്റു പിന്നാക്കക്കാർക്കും ഇപ്പോഴും അവസരം നൽകാറുണ്ടെങ്കിലും ഇന്നേവരെ ഒരാൾക്കും ഒരു പംക്തി നൽകിയിട്ടില്ല. അതെല്ലാം കുൽദീപ് നയ്യാർ, ഡി ബാബുപോൾ തുടങ്ങിയ സവർണ മൂരാച്ചികൾക്കും രാമചന്ദ്ര ഗുഹയെപ്പോലുള്ള പുറമേനിന്നുള്ള മറ്റു സവർണ കോളമിസ്റ്റുകൾക്കും മാത്രമേ നൽകൂ. അതുപോലെ തന്നെ അവരുടെ വാർഷികപ്പതിപ്പുകളിലും അവർ സംഘടിപ്പിക്കുന്ന പരിപാടികളിലും ദലിതരെയും മറ്റും തീണ്ടാപ്പാടകലെ മാത്രമേ ഇപ്പോഴും നിർത്താറുള്ളൂ. അവിടെ കെ പി രാമനുണ്ണി , സി ആർ നീലകണ്ഠൻ, ജസ്റ്റിസ് വി ആർ കൃഷ്ണയ്യർ തുടങ്ങിയവർക്കാണു സ്ഥാനം. കുറെനാൾ എൻ വി പി ഉണിത്തിരി , എം പി വീരേന്ദ്രകുമാർ , കെ എൻ പണിക്കർ മുതലായവരെ പൊക്കിക്കൊണ്ടു നടന്നു. ഇപ്പോൾ അവരെ കൈവിട്ടു(അതോ അവർ കൈവിട്ടോ?). ദലിതരോടും മറ്റ് അടിസ്ഥാന വിഭാഗങ്ങളോടും മാധ്യമം കാണിച്ച/കാണിക്കുന്ന ഔദാര്യവും ഒരു ബിസിനസ് ട്രിക്ക് ആയിരിക്കാം. എന്നിരുന്നാലും കേറിക്കിടക്കാൻ സ്വന്തമായി ഒരു കുടിൽ പോലുമില്ലാത്തവർക്ക് അന്യന്റെ ഒരു വരാന്ത തന്നെ വിശാലമായ ലോകമാണ്. അതുകൊണ്ട് മാധ്യമം ചെയ്ത/ചെയ്യുന്ന സേവനം അവർക്കു മറക്കാൻ കഴിയില്ല. എന്നാൽ നെഗ്രിട്യൂഡിലൂടെ മാതൃഭൂമി മാധ്യമം ഉൾപ്പെടെയുള്ള സകലരെയും ബഹുദൂരം അതിശയിച്ചിരിക്കുന്നു. [ആ ലേഖനം സ്കാൻ ചെയ്ത് ഇവിടെ ചേർത്തിട്ടുണ്ട്.] മാതൃഭൂമിയുടെ പ്രശ്നം, നക്സലൈറ്റ് പശ്ചാത്തലമുള്ള ദലിത് എഴുത്തുകാർക്കേ അവസരം നൽകൂ എന്നതാണ്. അവരിൽ പലരുടെയും എഴുത്ത് സാധാരണ ദലിതർക്ക് വായിച്ചാൽ മനസ്സിലാകില്ല എന്ന ‘ഗുണ’മുണ്ട്. എന്നിരുന്നാലും മാതൃഭൂമി ആഴ്ച്ചപ്പതിപ്പിന് ചിയേർസ്.